Pop-art
Sztuka popularna zaczęła rozwijać się niemal sto lat temu. Wtedy bowiem upowszechnił się nurt artystyczny, będący pokłosiem ekspresjonizmu abstrakcyjnego – pop-art. Nazwa nurt pochodzi z języka angielskiego i znaczy dosłownie "sztuka popularna". W Europie nowy styl pojawił się po II wojnie światowej. Nowy prąd nazwano po raz pierwszy jako pop-art w „Przeglądzie Architektonicznym”. Ówczesny krytyk Lawrence Alloway w ten sposób opisał obrazy, przedstawiające powojenny konsumpcjonizm i wszechobecny materializm.
Pop-art został ukształtowany poprzez konsumpconizm, jaki charakteryzował wówczas zachodnią cywilizację. Istotne były również mechanizmy, jakie wykorzystywano w branży reklamowej. Artyści wzorowali się na dziełach surrealistycznych. Z tego powodu powstawały nietypowe zestawienia, obrazy komiksowe oraz dzieła z naturalnie odwzorowanymi obiektami. Celem artysty było przedstawienie rzeczywistości dużych miast oraz wpływu kultury masowej. Najpierw pop-art widoczny był przede wszystkim w malarstwie. Z czasem nurt ten dawał o sobie znać w tworzeniu niezwykłych aranżacji i instalacji.
Prąd artystyczny pop-art najsilniej widoczny był w Wielkiej Brytanii, gdzie rozwijał się za sprawą londyńskiej Independent Group. W skład artystycznego kręgu wchodzili m.in. Richard Hamilton i Eduardo Paolozzi. To oni od połowy lat pięćdziesiątych XX wieku promowali nowy kierunek w sztuce. Był on podobny do dadaizmu, gdyż wyróżniał go eklektyzm oraz łączenie różnych gatunków sztuki. Przy pop-art często też wykorzystywano przedmioty codziennego użytku. Wśród przedstawicieli brytyjskich artystów pop-artu wymienić można: Petera Blake'a, Davida Hockneya, Patricka Caulfielda, Allena Jonesa, Petera Phillipsa.
Nurt pop-art rozwijał się też w Stanach Zjednoczonych. Rozkwit prądu artystycznego przypadł na początek lat sześćdziesiątych XX wieku, wtedy w Anglii chylił się ku końcowi. Amerykańscy artyści również wykorzystywali wielkie formaty. Ponadto używano bardzo jaskrawych lub stonowanych barw, a także groteskowych kształtów. Z tego właśnie powodu pop art budził skrajne emocje i sprzeciwy społeczne. W Stanach Zjednoczonych pop art tworzyli: Jasper Johns, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Tom Wesselmann, Robert Rauschenberg, Andy Warhol, Jim Dine, Robert Indiana, Mel Ramos, James Rosenquist, Ed Ruscha.
W Polsce pop-art ze względów kulturalnych, politycznych oraz gospodarczych nie rozwinął się w takim stopniu, jak to miało miejsce w Europie Zachodniej oraz USA. Swoją sztuką do nurtu pop-art nawiązywali jednak niektórzy rodzimy artyści jak Benon Liberski czy Jerzy Krawczyk. Poza tym polscy twórcy plakatu Roman Cieślewicz czy Jan Młodożeniec mieli wpływ na polski pop-art. Podobnie można powiedzieć o działalności artystycznej Jana Dobkowskiego i Jerzego "Jurry" Zielińskiego, którzy byli założycielami grupy Neo Neo Neo w latach siedemdziesiątych. Do pop-artu nawiązywała również Natalia LL w swoich pracach "Sztuka konsumpcyjna" i "Sztuka postkonsumpcyjna".